Het weekend van Hemelvaart leek ons een leuke gelegenheid om het natuurkampeerterreinen Twilhaar van Staatsbosbeheer te bezoeken. Vanwege de te verwachtte drukte in dit weekend vertrokken wij woensdagavond.

Op donderdagmorgen konden we zo al vroeg op pad. Niet heel vroeg natuurlijk, want het blijft natuurlijk een beetje vakantie. We besloten gebruik te maken van een van de verassingsroutes middels ons gps en het fenomeen “geocaching”. (www.geocaching.com). We hadden dus enkel een start coördinaat, en moesten aan de hand van opdrachten en rekensommetjes de route zien te vinden die ons uiteindelijk zou brengen naar een verborgen schat. Een leuke manier van wandelen, want je komt ook wel eens op plaatsjes buiten de gebaande paden. Onderweg hielden we natuurlijk regelmatig pauzes. Voor mij voornamelijk om wat te fotograferen.

Even mijn nieuwe flitser uitproberen

Later die avond, weer “thuis” op de camping hoorde we harde muziek. Nu is dat op iedere camping nog redelijk normaal, maar op die van Staatsbosbeheer eigenlijk niet. Een korte speurtocht op internet (handig zo’n smartphone) leerde ons dat die avond het muziekfestijn Dauwpop van start ging. Als we dat tevoren hadden geweten hadden we waarschijnlijk kaartjes gekocht. Maar goed, om 22:00 was het festijn afgelopen en keerde de rust terug over de camping.

Op de vrijdag wederom een geocache gedaan. Dit keer leidde de route ons ten zuiden van de N35 door een prachtig bos. Doordat het meeste bos in Nederland is aangelegd is de variatie vaak wat groter dan je zou verwachten. Hiermee bedoel ik dat je verschillende typen bos op relatief kleine perceeltjes aantreft. Dan weer een stukje loofbomen, dan weer naaldbomen en soms hele stukken weggekapt of stukken heide. Bij veel stukken bos viel de mooie ondergroei op. Mooi fris gras en of struiken.

Tijdens onze avondwandeling hoorde we in de verte wederom muziek. Nog een festival? Even wachten, goed luisteren wat werd er gezongen… “You’re in the army now, Wohoho you’re in the army now… Status Quo op hemelsbreed slechts een paar kilometer bij ons vandaan. “And here we are and here we are and here we go, all aboard and we’re hittin’the road here we goho, rockin’all over the world!”
En natuurlijk hadden we weer geen kaartjes.

Af en toe was er ook tijd om op fotografisch gebied nog wat te experimenteren.

Het erotische leven van een waterjuffer vast te leggen

Kijken hoe je een klaproos leuk in beeld kunt brengen

Of om met macro te spelen

Je te laten verassen doordat je plotseling oog in oog staat (ligt) met een Hazelworm

Of net als je denkt dat je ze niet meer gaat zien je plots kijkt in de reebruine ogen van een

En zo hebben we tot en met maandagmiddag kunnen genieten van natuur, muziek, rust en één (of meerdere) Koekoek(en) die in de ochtend om klokslag 4:25 aan iedereen op de camping wilde laten weten waarom hij/zij behoren tot de soort genaamd Koekoek.

Op maandag werden wij verrast door een enorme stortbui die in tijd van een paar minuten de wandelpaden wist te veranderen in een kolkende massa water. Het leidde ons ook tot het besef dat onze regenkleding niet meer 100% waterdicht was. Dit tezamen met hevig onweer en bliksem deed ons besluiten deze laatste wandeling na 3 kilometer af te breken.

Wat ons betreft komen we hier zeker in de toekomst in een ander seizoen nog eens terug.

Doel, in de jaren 60 een klein dorpje met ongeveer 1300 inwoners. Dan wordt besloten dat de haven van Antwerpen moet uitbreiden. Om dit te realiseren moet het dorpje verdwijnen. De plannen zorgen ervoor dat vanaf 1968 een bouwverbod van kracht wordt. Vanaf dat moment leven de inwoners in onzekerheid over hun toekomst. Een deel wil blijven, een ander deel wil een goede onteigeningsregeling. Langzaam loopt Doel leeg. Slechts een handvol mensen blijft er wonen, en anno 2011 wonen er officieel nog 11 gezinnen.

Doel is veranderd in een spookdorp.

Het is 1 april 2011. Met 4 collega fotografen bezoek ik het plaatsje Doel. De straten zijn gevuld met leegte. Ramen en deuren van vele huizen zijn dicht getimmerd. Verf bladdert van deuren en kozijnen. Hier en daar wappert een vergeeld gordijn door een kapot gegooide ruit op het ritme van de wind heen en weer.
Sommige wanden worden gesierd door graffiti. Veel daarvan, te zien aan de stijl gemaakt door een en dezelfde artiest.

Ik loop door de straten van Doel. Op veel huizen hangen briefjes met de tekst:

“Verboden Toegang, betreden op eigen risico”.

De meeste huizen zijn afgesloten, en op een enkel huis hangen briefjes met “Bewoond”. Als ik een huis vind zonder achterdeur sluip ik voorzichtig naar binnen. Hoewel het duidelijk is dat het een slooppand is heb ik het gevoel iets te doen wat niet hoort. Bij ieder volgend huis waar ik binnen loop blijft dat gevoel bestaan, al wordt het wel steeds “makkelijker”. Soms voelt het alsof de bewoner ieder moment nog thuis kan komen, of dat hij wellicht zo meteen wakker wordt en vanuit zijn slaapkamer naar beneden zal komen.

Ik betrap mezelf er op dat ik meer geluid produceer dan noodzakelijk is. Ik fluit een deuntje, of zing een melodietje. Op die manier hoop ik een onverwachte confrontatie waarbij beide partijen een hartverzakking zullen krijgen kan vermijden.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik me van Doel meer in fotografisch opzicht had voorgesteld. Veel huizen zijn voornamelijk vernield, en volgegooid met afval. Toch ga ik naar huis met een dertig tal foto’s die ik wel de moeite waard vind.

Hieronder een kleine selectie van de gemaakte foto’s