149.500.000 Kilometer van ons vandaan strijden elektronen en protonen om vanuit de kern van de zon het oppervlak te bereiken. Botsend tegen elkaar, en tuimelend over elkaar komt een deel uiteindelijk soms pas na enkele miljoenen jaren aan op het oppervlakte. De protonen en elektronen behalen daar een snelheid van gemiddeld 145 kilometer per seconde. Door verstoringen in het magnetisch veld van de zon worden deze protonen en elektronen de ruimte in geslingerd. Hiervoor is een minimale snelheid nodig van 618 kilometer per seconde. Als de deeltjes richting aarde worden geslingerd leert een kort rekensommetje ons dat ongeveer 2,8 dagen later deze deeltjes het aardmagnetisch veld bereiken. Door dit aardmagnetisch veld worden de deeltjes de atmosfeer in getrokken en wordt de snelheid nog een keer verhoogd tot bijna 1/5 deel van de lichtsnelheid.

Op een hoogte van tussen de 100 en de 400 kilometer boven het aardoppervlak botsen de protonen en elektronen met de stikstof en zuurstof atomen welke door de kinetische energie (bewegingsenergie) in “aangeslagen toestand” komen. De bewegingsenergie is hiermee overgedragen op de zuurstof of stikstof atoom in onze atmosfeer. De enige manier voor deze atomen om de energie weer kwijt te raken is door middel van het afgeven van een lichtpuls, Fotonen genaamd. Zo’n lichtpuls is voor het oog niet zichtbaar, maar 100 miljoen pulsjes per kubieke centimeter over een groot oppervlak aan de hemel vertaald zich in de Aurora Borealis, oftewel het Noorderlicht. (Aurora Australis aan de Zuidpool).

Voor mij is de Aurora Borealis dan ook het meest indrukwekkende natuurverschijnsel dat ik ooit heb mogen aanschouwen. 2011 en 2012 zijn topjaren voor Aurora Borealis. Wel zul je naar het hoge noorden moeten afreizen om het daadwerkelijk te kunnen zien. Ik kijk dan zelf ook weer vooruit naar 8 oktober 2011 wanneer ik als gids voor IJslandtours een groep mag gidsen in het betoverende IJsland waar we in de avonduren uiteraard gaan spotten naar het Noorderlicht.
Meer informatie, onder ander om te reserveren vind je op de site van IJslandtours

Betekend waarschijnlijk zoveel als “vrolijk kerstfeest en een succesvol nieuw jaar…

Deze kerstgroet kreeg ik zojuist vanuit Groenland. In 2006 en 2007 bezocht ik Groenland.
Waar 2006 nog een vakantie was, was 2007 mijn eerste documentair project dat ik op me nam tijdens een opleiding die ik volgde bij Ine van den Broek.
Ine was zowel mijn mentor als inspirator, en ik weet niet of ik zonder haar motivatie een project in Groenland had aangedurfd. Maar goed, tijdens mijn vakantie in Groenland; we hebben het nu dus over 2006; raakte ik in de ban van de cultuur en de bij de Inuit behorende problemen zoals werkeloosheid, armoede, alcoholisme, etc…
In 2007 ging in terug naar Groenland, dit keer om de wereld te verbeteren. Na veel tegenslagen, twijfels, bloed zweet en tranen verscheen uiteindelijk mijn eerste boek:

“Waarom Groenland…”

Waarom Groenland … by Gerry van Roosmalen |

Zowel in 2006 als 2007 verbleef ik in hotel “The Red House” waar Robert Peroni op zijn manier probeerde een leven op te bouwen gericht op het verbeteren van de omstandigheden en levenswijze van de Inuit.
Helaas heeft mijn boek de wereld niet verbeterd. Wat dacht ik wel niet? Wel heb ik er zelf veel van geleerd. En ook al heeft mijn boek niet de oplage gehaald waarvan ik droomde, het heeft mijn leven sterk veranderd. Tijdens mijn Groenland project kreeg ik vaak te horen dat ik naïef was, maar als naïef zoveel betekend dat je nog geloof hebt in een betere wereld wil ik best naïef genoemd worden.

En nu? Waarom schrijf ik daar nu over in mijn blog? We zijn drie jaar verder. Zojuist kreeg ik een kerstkaart vanuit Groenland, verstuurd door Robert Peroni met onder andere de titel van deze blog als kerstgroet en een afbeelding afkomstig van www.metacath.com. Die kaart bracht mij terug naar 2006 en 2007. Terug naar Groenland, waar ik zoals het hoort bij deze tijd van het jaar met weemoed aan terugdenk.

Hieronder de kaart